Dochodzę do konkluzji, że im więcej filmów Jana Batorego oglądam, tym mniej wiem co mam uważać o tym reżyserze. Przez wiele wiele lat niespotykanie eklektyczną twórczość tego autora darzyłam sporą dozą sympatii, poczynając od klasycznego "Lekarstwa na miłość", oglądanego przeze mnie już w dzieciństwie. Ostatnio jednakże udało mi się obejrzeć aż dwa nieznane mi wcześniej utwory z dorobku przywołanego artysty, które drastycznie odbiegają od znanej mi uprzednio większości. Chodzi mi tutaj mianowicie o zaskakująco wspaniały "Dancing w kwaterze Hitlera" i więcej niż fatalny "Zapach psiej sierści". W pierwszym przypadku, widz ma do czynienia z bardzo udaną adaptacją popularnej wówczas powieści pióra Andrzeja Brychta, realizowaną w ścisłej współpracy z samym twórcą literackiego pierwowzoru. Film jest niezwykle ciekawy i godny największej uwagi pod względem nowatorskiej narracji, nietypowej konstrukcji bohaterów, różnorodności umiejętnie użytych srodków stylistycznych. Jest dziełem na wskroś współczesnym z fantastycznie dobraną obsadą. Diametralnie odmiennym przykładem pozostaje natomiast totalnie nieudany "Zapach psiej sierści", z samymi wybitnie żenującymi mieliznami scenariuszowymi, karygodnym grafomaństwem dialogów, z karykaturalnie schematycznym - notorycznie ocierającym się o śmieszność - rysunkiem bohaterów i kompletnie nietrafionym doborem aktorów. Niestety, nie da się strugać odbierającego płci pięknej rozum Adonisa z kogoś o powierzchowności Romana Wilhemiego, przy tak nieudanym materiale wyjściowym lepiej już użyć kogoś, kto może być obsadzony "po warunkach", czyli z definicji te "warunki" musi mieć. Nie wspominam już o ogólnej wymowie utworu, czyli wylewającymi się z każdego kadru patoseksizmie, bo już wczesne filmy z Jamesem Bondem przy tym porównaniu jawią się radykalnymi manifestami ultrafeminizmu :/